Η απεργία της Τετάρτης 17 Μάη ήταν μια
ιδιαίτερης σημασίας μάχη. Πρώτο γιατί έπρεπε να δώσουμε μια αποφασιστική
απάντηση στα νέα σφαγιαστικά μέτρα που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για
ψήφιση – εξπρές στη βουλή, σύμφωνα με τις επιταγές ΕΕ – ΔΝΤ – κεφαλαίου.
Δεύτερο γιατί μπορούσε να αποτελέσει
αφετηρία αντεπίθεσης του κόσμου της δουλειάς, αποστομωτική απάντηση στους
άθλιους ισχυρισμούς ότι οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν γιατί κατανοούν τα μέτρα.
Τρίτο μπορούσε να καταδείξει τη διάθεση των
εργαζόμενων για ρήξη και ανατροπή, κόντρα στην παραίτηση, την υποταγή που καλλιεργείται
από τον υποταγμένο συνδικαλισμό της ξεφτίλας.
Η μικρή συμμετοχή είναι
βούτυρο στο ψωμί των αστικών κομμάτων και των φερέφωνων τους ΜΜΕ, που
καθημερινά πασχίζουν να διαμορφώσουν την αντίληψη ότι «δεν υπάρχει άλλος
δρόμος». Ενισχύει την ηττοπάθεια και
τον πεσιμισμό, "δεν γίνεται τίποτα, ίσα ίσα τους χαρίζουμε χρήματα...",
την παραίτηση "είναι προαποφασισμένα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.."
με αποτέλεσμα να δεχόμαστε μεγαλύτερα πλήγματα και ήττες, κατακτήσεις που
επιτεύχθηκαν με θυσίες και αίμα να ισοπεδώνονται και να χάνουμε όλο και περισσότερα.
Είναι επιβεβαίωση της λογικής, που δυστυχώς
υπάρχει και σε δυνάμεις μέσα στο κίνημα(ΠΑΜΕ), ότι «οι εργαζόμενοι δεν μπορούν
σ΄αυτή τη φάση». Λογική που από τη μια οδηγεί σε περιχαρακωμένους κομματικούς
σχεδιασμούς και αντιτίθεται στο πιο κρίσιμο για την συγκυρία ζήτημα της
συσπείρωσης του συντονισμού και της ενότητας των εργαζόμενων. Από την άλλη
καταλήγει παρά τις καταγγελίες να κινείται πίσω από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.
Ενισχύει τη φαρέτρα κυβέρνησης και «Θεσμών»
στα αντεργατικά μέτρα που ετοιμάζουν για το χτύπημα του δικαιώματος της
απεργίας με την επιβολή της προαπόφασης με όριο το 50%.
Τελικά το 4ο μνημόνιο ψηφίστηκε… Πώς θα αλλάξει αυτό;
Το 4ο μνημόνιο και όσα ακολουθήσουν, γιατί
δεν θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε, δεν είναι αποτέλεσμα του «χρέους»,
των «ανθελληνικών προθέσεων των δανειστών», αλλά στρατηγική επιλογή
ανασυγκρότησης του ελληνικού καπιταλισμού υπό την επίβλεψη και το σχεδιασμό της
ΕΕ και του ΔΝΤ. Στρατηγική που στηρίζεται στην εκτόξευση και διασφάλιση της
κερδοφορίας του με την αφαίρεση όλων των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος του
τελευταίου αιώνα.
Γι’
αυτό τα μνημόνια ανατρέπονται μόνο με ταξική, αντιΕΕ και
αντικαπιταλιστική στρατηγική. Με λογική ρήξης με τα κέρδη, που δεν περιμένει επενδύσεις,
που δεν υποτάσσεται στην «ανταγωνιστικότητα», την ελαστική εργασία και την
«παραγωγική ανασυγκρότηση».
Γι’ αυτό ο αγώνας
δεν μπορεί να είναι ούτε επετειακός ούτε «απεργία διάρκειας». Χρειάζεται
διαρκής, συνεχής, παρατεταμένος, σκληρός αγώνας, με σχέδιο και υπομονή, με
πλαίσιο διεκδικήσεων τις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου, που θα σπάει τη
«ζητιανιά» και τη διαπραγμάτευση της εξαθλίωσης, ενάντια στην ευρω-μνημονιακή
και καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Για το νέο αγώνα, του ταξικού συντονισμού
και αντεπίθεσης χρειάζεται πρώτα τα πρωτοβάθμια σωματεία να περάσουν από τα
χέρια των κομματικών τοποτηρητών στα χέρια των εργαζόμενων. Για να μπορέσουμε
να ανατρέψουμε τις συμβιβασμένες «συνδικαλιστικές» φατρίες, χρειάζεται
συμμετοχή στις συνελεύσεις, στις αποφάσεις, στη δράση του συλλόγου που εμείς θα
σχεδιάζουμε συλλογικά, δημοκρατικά.
Είναι επιτακτική ανάγκη τα πρωτοβάθμια σωματεία
να πάρουν στα χέρια τους το συντονισμό, το σχεδιασμό και την οργάνωση του αγώνα
απελευθέρωσης των εργαζομένων και του λαού.
Οι πλειοψηφίες
στη YESΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο δεν μπορούν αλλά είναι εχθρικές σε αυτή τη
στρατηγική. Είναι απομεινάρια του παρελθόντος. Επιβιώνουν με την ανοιχτή
συναλλαγή με τον ΣΕΒ και τις κυβερνήσεις.
Μπορούμε αν το
θελήσουμε εμείς …δεν θα το κάνει
κάποιος άλλος για μας…
ΤΙΠΟΤΑ
ΔΕΝ ΚΑΤΑΚΤΗΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ...
