Συνάδελφοι.
Είναι πασιφανές πως εδώ και καιρό ο εκπαιδευτικός
είναι "διαχειριστής" μιας μίζερης πραγματικότητας στο σχολείο. Τόσο
οι μαθητές όσο και οι εκπαιδευτικοί βιώνουν μια διαδικασία μονότονη και
ψυχοφθόρα. Οι μαθητές βαριούνται, απεχθάνονται-αν δεν μισούν...-το σχολείο. Οι εκπαιδευτικοί
καλούνται να βομβαρδίζουν με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες και στείρες γνώσεις
τους μαθητές μέσα από σχολικά βιβλία και αναλυτικά προγράμματα που είναι ως επί
το πλείστον για πέταμα στα σκουπίδια.
Επιπλέον οι μεν
δάσκαλοι καλούνται να "καλύπτουν" το κενό του δασκάλου του ολοημέρου
με τις γνωστές σε όλους δυσκολίες, οι δε εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων στην
πλειοψηφία τους να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο. Περιττό να αναφερθούμε στα
κενά, στις ελλείψεις σε έμψυχο δυναμικό σε αρκετά σχολεία, στην συνεχιζόμενη
ομηρία των αναπληρωτών.. Ένα σχολείο στο οποίο οι μαθητές
"διαπαιδαγωγούνται" στην ημιμάθεια, τον ανταγωνισμό, στο
"στήσιμο" καμιάς σχολικής γιορτούλας είτε για κάποια
"εθνική" επέτειο είτε για τη λήξη του "πεφωτισμένου"
σχολ.έτους. Αφήνουν και καμία τσαντούλα στο σχολείο πού και πού για να νιώθουν
λίγο πιο "ελεύθεροι" από τα βάρη (κυριολεκτικά και μεταφορικά...) της
μίζερης σχολικής πραγματικότητας.
Τι σχολείο μας λένε ότι
μας "προσφέρουν" οι τωρινοί αλλά και οι εκάστοτε κυβερνώντες; Μας
λένε λοιπόν ότι είναι ένα σχολείο για όλους. Το σχολείο όμως είναι πιο ταξικό ("να
είναι καλά η παραπαιδεία για όσους μπορούν και οι υπόλοιποι στον
Καιάδα.."), κατηγοριοποιημένο και περιθωριοποιημένο από ποτέ. Ένα σχολείο όπου
η αξιολόγηση επανέρχεται στο προσκήνιο μέσω του Δούρειου Ίππου της δήθεν
αυτοαξιολόγησης, της αποτίμησης του έργου της σχολικής μονάδας. Μέσα από τις
νέες δομές ΠΕΚΕΣ κ.τ.λ. αυτό που επιχειρούν είναι στην ουσία να απομυζήσουν τον
εκ/κό, να σπείρουν την σύγχυση και να καλλιεργήσουν ένα κλίμα πανικού του στυλ:
"για όλα είσαι συνυπεύθυνος και υπόλογος. Είσαι και ανεπαρκής. Γι’ αυτό
μάζευε χαρτιά για τον φάκελό σου για να παγιωθείς στην θέση σου να μην
κινδυνέψεις"...
Κάποιοι λένε ότι είναι
θέμα ανικανότητας προσώπων-διαχειριστών. Είναι έτσι όμως; η απάντηση είναι και βέβαια
όχι δεν είναι καθόλου ανίκανοι. ΞΕΡΟΥΝ πολύ καλά τι κάνουν και το γιατί και με
ποιους στόχους. Ακολουθώντας πιστά τα προστάγματα και τις επιταγές του ΔΝΤ, της
ΕΚΤ, της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και γενικότερα των κεφαλαιοκρατών, σχεδιάζουν και
δρομολογούν ένα σχολείο στα δικά τους μέτρα και σταθμά: με εκπαιδευτικούς με
σκυμμένο κεφάλι, πειθήνια πιόνια στην σκακιέρα των συμφερόντων τους, με μαθητές
λοβοτομημένους-εύκολη βορά στα αρπακτικά-αφεντικά τους μεθαύριο. Θέλουν ένα σχολείο-
τροφοδότη του καπιταλιστικού συστήματος, της νεοφιλελεύθερης αγοράς. Εάν σχολείο
καταπιεστικό και κατακερματισμένο.
Κι εμείς τι κάνουμε
για όλα αυτά; που είναι το κίνημα που στο παρελθόν πέτυχε και κάποιες νίκες; Διαρκώς
οπισθοχωρούμε, μοιρολατρούμε, βουτάμε στα βαθιά νερά της ηττοπάθειας και του ωχαδερφισμού
ή συμβιβαζόμαστε ή "αναθέτουμε" σε "σωτήρες" ή βρίσκουμε χίλια
δυο άλλοθι (π.χ. "δεν γίνεται τίποτα με την απεργία-να βρούμε άλλους τρόπους")
για να δικαιολογήσουμε την δική μας αδράνεια και αδιαφορία...Τόσα χρόνια τώρα έχουμε
βγάλει μόνοι μας τα μάτια μας ψηφίζοντας εκπροσώπους-αιρετούς που εξυπηρετούν μικρό-κομματικές
σκοπιμότητες και που πουλάνε εκδούλευση και "εξυπηρετήσεις"... Έχουμε
και μια ΔΟΕ που παίζει μια χαρά τον ρολό της βαλβίδας αποσυμπίεσης και της φίμωσης
οιασδήποτε φωνής αληθινής αντίστασης.
Είναι
φανερό πως το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτή τη στιγμή ανίκανο να αντιδράσει αποφασιστικά,
είναι αναντίστοιχο της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι, τόσο από άποψη δομής
όσο και από άποψη μορφών συγκρότησης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απουσία
του ΔΣ του συλλόγου εκτός από ελάχιστες και πρόχειρες μικροδράσεις. Η ανικανότητα
του να μπει μπροστάρης σε ουσιαστικούς αγώνες και κινητοποιήσεις, όπως θα έπρεπε
σε έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους της χώρας είναι πρόδηλη και εξοργιστική.
Εμείς
απευθυνόμαστε σε όσους και όσες θέλουν να αγωνιστούν μαζί μας για να κτίσουμε από
τα κάτω ένα σύλλογο μαχητικό, ακηδεμόνευτο, ανατρεπτικό. Για ένα σχολειό που θα
προάγει την ελευθερία, την κριτική σκέψη, την αμφισβήτηση, την δημιουργικότητα.
Για ένα σχολείο που θα σφυρηλατεί ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους και όχι σύγχρονους
είλωτες της εργοδοσίας. Ένα σχολείο που θα καλλιεργεί την αλληλεγγύη και τη συναδέλφωση
των λαών και όχι το μίσος και την μισαλλοδοξία. Ένα σχολείο που θα προσφέρει αληθινά
και δεν θα είναι καταπιεστικό. Ένα σχολείο που θα αφουγκράζεται τις ανάγκες των
μαθητών. Ένα σχολείο αντιιεραρχικό με κυρίαρχο όργανο στην πράξη και όχι μόνο
στα χαρτιά τον σύλλογο διδασκόντων. Με διευθυντές-ανακλητούς ετησίως που θα αναδεικνύονται
μέσα από τον σύλλογο και μισθολογικά εξισωμένους με τους υπόλοιπους εκ/κους. Με
μόνιμη δουλειά για όλους. Τέρμα στην κατηγοριοποίηση των εκπαιδευτικών. Για ένα
σχολείο αληθινά ελεύθερο και κομμάτι από τα σπλάχνα της κοινωνίας-όχι απλά ανοιχτό
στην κοινωνία όπως διατείνονται κάποιοι.
Εν
κατακλείδι και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια:
Δεν είμαστε απλά μια "εναλλακτική" φωνή.
Είμαστε απλοί εκπαιδευτικοί που θα μας βρείτε στις τάξεις και στον δρόμο να
παλεύουμε για πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για τα παιδιά όλου του
λαού.
Δεν είμαστε "άλλο ένα"
ψηφοδέλτιο.
Δεν ζητάμε απλά την ψήφο σας.
Σας θέλουμε συνοδοιπόρους και
συναγωνιστές στους αγώνες που έρχονται.
Εκ μέρους της Ταξικής Συμπόρευσης
Εκπαιδευτικών ΠΕ. Πάτρας
Θέμης
Παπαγεωργίου
Παναγιώτης
Ζαβουδάκης
