«... γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί, θα μοιραστεί την ήττα ...»
Ο νέος κύκλος εξελίξεων μετά τις εκλογές αποτυπώνει τον αρνητικό πολιτικό συσχετισμό που δημιουργήθηκε την προηγούμενη περίοδο, και χαρακτηρίζεται από το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στις δυνάμεις της αστικής διαχείρισης και τη μετατροπή του σε συστημικό σοσιαλδημοκρατικό μηχανισμό. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αναλαμβάνει την υλοποίηση της πιο σκληρής νεοφιλελεύθερης μνημονιακής επίθεσης καταστρέφοντας ότι απόμεινε στη ζωή μας, προσθέτοντας νέες δυσκολίες στην πάλη των εργαζομένων.Ταυτόχρονα έδειξε ότι οι διακηρύξεις για «ούτε ρήξη ούτε υποταγή», δε σήμαιναν τίποτ΄άλλο παρά συμπόρευση με την αστική εξουσία, οι αυταπάτες για «έντιμο συμβιβασμό», για «προοπτικές μια άλλης πολιτικής» μέσα στη λυκοσυμμαχία της Ε.Ε. ήταν μάλλον απάτες παρά αυταπάτες, ότι η επίκληση της «ελπίδας» ήταν παραίτηση και παράδοση στη βαρβαρότητα...
Τα μέτρα του 3ου μνημονίου, συνέχεια των δύο πρώτων, στοχεύουν στη βίαιη εφαρμογή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την πολυπόθητη ανασυγκρότηση και ανάκαμψη, για το ξεπέρασμα της κρίσης του καπιταλισμού, που εντείνεται και οξύνεται ολοένα και περισσότερο, με την καταλήστευση και εξόντωση του κόσμου της εργασίας.
Η αντιμετώπιση της πρωτόγνωρης αυτής κατάστασης, η ανατροπή της επίθεσης, με ό,τι την συνοδεύει σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, είναι όρος επιβίωσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Μοναδική διέξοδος στον σκληρό κοινωνικό πόλεμο που θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο, είναι η πάλη των εργαζόμενων, το εργατικό κίνημα. Από τη δυνατότητα ανάπτυξης της πάλης αυτής θα εξαρτηθεί αν οδηγηθούμε σε ιστορικού χαρακτήρα νίκη της κοινωνικής πολιτικής και ιδεολογικής επίθεσης του συστήματος ή στην αντεπίθεση στην κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής.
Για να γίνει αυτό, που δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, χρειάζεται ένα άλλο εργατικό κίνημα, ανασυγκροτημένο και εξοπλισμένο με τις απαντήσεις, τις δομές και τις μορφές που απαιτεί η εποχή της ιστορικής κρίσης του συστήματος.
Ένα κίνημα που για να κερδίσει πρέπει να συνδέει την πιο μικρή διεκδίκηση με τη συνολική ανατροπής της πολιτικής του αντίπαλου, οργανώνοντας πραγματικές ταξικές αναμετρήσεις και όχι εκφυλιστικές «κινητοποιήσεις» εκτόνωσης.
Ένα κίνημα των εργαζόμενων που θα ξεπερνάει την άμυνα, τον συμβιβασμό «να σώσουμε ό,τι σώζεται», την περιχαράκωση, τις «υγειονομικές ζώνες» απέναντι σε ό,τι κινείται αλλά δεν ελέγχεται απόλυτα, τους κομματικούς σχεδιασμούς.
Ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σημαίνει ότι κριτήριο δράσης για κάθε απόφαση, για κάθε κίνηση και αγώνα είναι αποκλειστικά τα εργατικά συμφέροντα, οι ανάγκες του κόσμου της δουλειάς.
Σημαίνει δύναμη στη βάση των εργαζόμενων, να γίνουν τα συνδικάτα χώροι συλλογικής έκφρασης και αναζήτησης, όπλα στα χέρια των εργαζόμενων.
Σημαίνει τέλος με την ανάθεση, με την «εκπροσώπηση», με τους επαγγελματίες των κομματικών μηχανισμών, που οδήγησαν στη συστηματική αποδυνάμωση των συνδικάτων, τη μετατροπή τους σε ρουσφετολογικούς μηχανισμούς.
Σημαίνει ρήξη με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΝΑΙΝΑΙκων, της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με την προώθηση μορφών συντονισμού της δράσης.
Μόνο ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να ανταποκριθεί στην οργάνωση και ανάπτυξη αντιστάσεων και αγώνων σε όλα τα μέτωπα που θα ανοίξουν, για μισθούς και συντάξεις που θα εξασφαλίζουν τις σύγχρονες ανάγκες, για ασφαλιστικό σύστημα που θα υπηρετεί τον άνθρωπο, για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, για την αλληλεγγύη στις κατασχέσεις, στη φτώχεια και την ανεργία, για την απόκρουση και ανατροπή της μνημονιακής επίθεσης και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που προωθεί η κυβέρνηση και το αστικό μπλοκ εξουσίας, η Ιερή Συμμαχία κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ.
Για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων που θα βρίσκονται διαρκώς στην ημερήσια διάταξη για την επιβολή των αντεργατικών σχεδίων.
Για την αντιμετώπιση του φασισμού, του εγκληματικού, παρακρατικού μηχανισμού του καπιταλισμού ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Για την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες - θύματα του ιμπεριαλισμού.
Ένα κίνημα που τόσο σε κλαδικό όσο και σε συνολικό επίπεδο θα παλεύει για μια ριζικά διαφορετική πορεία της εκπαίδευσης.
Σε ρήξη με την τεχνοκρατική λογική της αξιολόγησης-πρέσσας στο καλούπι του σχολείου της αγοράς, της ανταποδοτικότητας, με όλες τις μορφές-δομές-δίκτυα ιδιωτικής εκπαίδευσης και εμπορευματοποίησης της μόρφωσης, παλεύουμε για ενιαίο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό 12χρονο σχολείο των όλων και των ίσων ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, με 2χρονη προσχολική αγωγή και Δημόσιο Πανεπιστήμιο, με πτυχία που να κατοχυρώνουν πλήρη ενιαία επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα.Για ελεύθερη πρόσβαση της νεολαίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, στη γνώση και στην έρευνα, σε ρήξη με την κυρίαρχη αστική ιδεολογία του ιδεαλισμού, του ευρωπαϊσμού και των τεχνοκρατικών δεξιοτήτων στο περιεχόμενο των σημερινών προγραμμάτων σπουδών.
Για κριτική παρέμβαση στην παρεχόμενη γνώση, από ένα μαχόμενο μορφωτικό κίνημα του κόσμου της εκπαίδευσης και της αγωνιζόμενης κοινωνίας.
Για μαζικές προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών με βάση τις κοινωνικές ανάγκες.
Για μέτρα ενάντια στη φτώχεια και τον αναλφαβητισμό, ώστε κανένα παιδί να μην μένει έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία.
Παλεύουμε για έναν άλλο δρόμο στο σχολείο και την κοινωνία, πέρα από τη καπιταλιστική βαρβαρότητα, που στο κέντρο του θα βάζει τα συμφέροντα της εργασίας και του ανθρώπου.
Σε αυτό τον αγώνα, απαιτείται η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος.
Σ’ αυτή την απαίτηση των καιρών συντασσόμαστε και συμπορευόμαστε, διατηρώντας ο καθένας είτε ως σχήμα είτε ως πρόσωπα την αυτοτέλεια του και καλούμε κάθε συνάδελφο να μοιραστεί μαζί μας το μόνο που έχουμε, την αγωνία και τη θέληση να αγωνιστούμε.
Γιατί το μέλλον μας δεν είναι ο μνημονιακός καπιταλιστικός μονόδρομος, αλλά υπάρχει και άλλος δρόμος, χωρίς μνημόνια και χρέος, χωρίς ευρώ και ΕΕ, σε ρήξη με το κεφάλαιο.
Για διεκδικήσεις και κατακτήσεις τώρα με βάση τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, των ανέργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία».
Μπροστά στον σκλάβο που σπάζει τα δεσμά του,
μπροστά σ άνθρωπο ελεύθερο, μην τρέμεις!
Για την πρωτοβουλία:
Ζαβουδάκης Παναγιώτης
Κακαρούμπας Βασίλης (Παρέμβαση Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Πάτρας)
Ντόκα Λαμπρινή (Παρέμβαση Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Πάτρας)
Παπαγεωργίου Θέμης
